Siemanko!
Postanowiłam, że opublikuje tutaj swoje opowiadania. Póki co żadne nie jest związane z kpopem. Opisy możecie znaleźć w zakładce Opowiadania. Dopiero zamieściłam opis tego krótkiego opowiadania. Resztę uzupełnię jutro. Chciałabym jeszcze dodać, że te opowiadania są również dostępne na Wattpadzie. Nie przedłużając już, miłego czytania!
Zgodnie z założeniami meteorologów lipiec okazał się wspaniałym miesiącem dla osób planujących wakacje. Prawie dziennie temperatura sięgała powyżej 23 stopni, a niebo bywało przeważnie bezchmurne. Burze z deszczem jedynie wieczorem lub w nocy, ale nie tak często jak by się chciało.
Wiele osób zaufało zapowiadającej się pogodzie i wyjeżdżało choćby na weekend, aby odpocząć od stresującej pracy czy też spędzić miło czas z rodziną i przyjaciółmi. Powodów, dla których ludzie wyjeżdżali można mnożyć tutaj w nieskończoność, miejsc najchętniej odwiedzanych przez wczasowiczów również.
Środa, tak jak początek tygodnia okazał się dniem bardzo ciepłym. Już o godzinie 10 temperatura sięgała 25 stopni. Dlatego ludzie chętnie kryli się w cieniu lub jechali posiedzieć nad jakimś zbiornikiem wodnym. Napój z lodem też był niezły, ale dawał chwilowe orzeźwienie.
Była też taka grupa, która nie przejmowała się pogodą. Miała coś w planach i chciała je doprowadzić do skutku. Do takich osób należała Gabriela, dziewiętnastoletnia blondynka. Tego dnia jej celem stał się Wodospad Szklarki, uważany za najpiękniejszy wodospad Sudetów.
Od dziecka ciągnęło ją do gór. Uwielbiała je. Była osobą, która nie potrafiła usiedzieć w miejscu, dlatego góry były w sam raz. Teraz stała w kolejce by kupić bilet do Karkonoskiego Parku Narodowego. Taki był jego urok, trzeba było płacić za każde wejście, na szczęście tylko raz w ciągu dnia.
Zapłaciła 6 zł za normalny bilet, schowała go w tylną kieszeń szarych spodenek i ruszyła szlakiem w dół. Leśna droga, którą szła była przyjemna. Przeważały tu drzewa liściaste takie jak buki czy jawory. Po prawej stronie płynął potok Szklarka, a po lewej, co chwila pojawiały się skałki gdzieniegdzie porośnięte mchem. Czasem też można było zauważyć jasnozielone plamy. Były to porosty.
Po paru minutach dotarła do miejsca, gdzie metalowe barierki oddzielały turystę od potoku. Była pewna, że jest coraz bliżej. Woda wydawała głośniejszy dźwięk. Szlak prowadził coraz bardziej w dół po kamiennych schodach.
Będąc u celu w pierwszej kolejności dostrzegła starszego mężczyznę. Zachęcał do zrobienia sobie zdjęcia z jego psem bernardynem. Za nim schronisko „Kochanówka", przy którym stały stragany z pamiątkami. Gabrysia postanowiła, że później tam zajrzy. Zrobiła parę kroków do przodu i stanęła przed dużym skupiskiem ludzi robiących zdjęcie wodospadowi.
Chciała również zrobić ale nie chciała się pchać między tymi wszystkimi ludźmi. Rozejrzała się i upatrzyła sobie świetne miejsce. Dość duży głaz wystawał z wody kilka metrów przed wodospadem. Po chwili już tam stała. Przed nią żadnych innych kamieni, ani przepychających się ludzi. Wybrała idealne miejsce na zdjęcie.
Woda spadała w dół kaskadą o wysokości ponad 13 metrów. Wspaniały widok a także szum wody wywołał uśmiech na twarzy blondynki. Uwielbiała takie dźwięki i rześkie, chłodne powietrze unoszące się nad wodospadem.
Z czarnego pokrowca, który nosiła na pasku na szyi, wyciągnęła swoją lustrzankę z Nikona. Załączyła ją i przystąpiła do uwiecznienia tego widoku na zdjęciu. Zrobiła około trzech zdjęć. Wyświetliła je na ekranie i obejrzała uważnie. Efekt, który uzyskała był całkiem niezły. Schowała aparat i jeszcze raz spojrzała na wodospad.
Oglądała go dokładnie, aby później móc lepiej wyobrazić sobie klimat tego miejsca. Nie minęły trzy minuty a już zdecydowała się na dalszą podróż. Rozejrzała się wokół patrząc pod nogi by bezpiecznie powrócić na stabilniejsze podłoże. Koło niej również przemieszczali się ludzie więc nie było to łatwe. Nie wystarczył im widok z wystającej płyty ogrodzonej barierkami. Woleli zdjęcia bezpośrednio na tle kaskady wodnej. Chcieli się pozbyć niechcianych osób na zdjęciu.
Gabrysia była już jedną nogą na innym głazie. Była pewna, że uda jej się bez problemu stanąć na nim również drugą nogą. Jednak tak się nie stało.
Postanowiłam, że opublikuje tutaj swoje opowiadania. Póki co żadne nie jest związane z kpopem. Opisy możecie znaleźć w zakładce Opowiadania. Dopiero zamieściłam opis tego krótkiego opowiadania. Resztę uzupełnię jutro. Chciałabym jeszcze dodać, że te opowiadania są również dostępne na Wattpadzie. Nie przedłużając już, miłego czytania!
*~~*~~*
Zgodnie z założeniami meteorologów lipiec okazał się wspaniałym miesiącem dla osób planujących wakacje. Prawie dziennie temperatura sięgała powyżej 23 stopni, a niebo bywało przeważnie bezchmurne. Burze z deszczem jedynie wieczorem lub w nocy, ale nie tak często jak by się chciało.
Wiele osób zaufało zapowiadającej się pogodzie i wyjeżdżało choćby na weekend, aby odpocząć od stresującej pracy czy też spędzić miło czas z rodziną i przyjaciółmi. Powodów, dla których ludzie wyjeżdżali można mnożyć tutaj w nieskończoność, miejsc najchętniej odwiedzanych przez wczasowiczów również.
Środa, tak jak początek tygodnia okazał się dniem bardzo ciepłym. Już o godzinie 10 temperatura sięgała 25 stopni. Dlatego ludzie chętnie kryli się w cieniu lub jechali posiedzieć nad jakimś zbiornikiem wodnym. Napój z lodem też był niezły, ale dawał chwilowe orzeźwienie.
Była też taka grupa, która nie przejmowała się pogodą. Miała coś w planach i chciała je doprowadzić do skutku. Do takich osób należała Gabriela, dziewiętnastoletnia blondynka. Tego dnia jej celem stał się Wodospad Szklarki, uważany za najpiękniejszy wodospad Sudetów.
Od dziecka ciągnęło ją do gór. Uwielbiała je. Była osobą, która nie potrafiła usiedzieć w miejscu, dlatego góry były w sam raz. Teraz stała w kolejce by kupić bilet do Karkonoskiego Parku Narodowego. Taki był jego urok, trzeba było płacić za każde wejście, na szczęście tylko raz w ciągu dnia.
Zapłaciła 6 zł za normalny bilet, schowała go w tylną kieszeń szarych spodenek i ruszyła szlakiem w dół. Leśna droga, którą szła była przyjemna. Przeważały tu drzewa liściaste takie jak buki czy jawory. Po prawej stronie płynął potok Szklarka, a po lewej, co chwila pojawiały się skałki gdzieniegdzie porośnięte mchem. Czasem też można było zauważyć jasnozielone plamy. Były to porosty.
Po paru minutach dotarła do miejsca, gdzie metalowe barierki oddzielały turystę od potoku. Była pewna, że jest coraz bliżej. Woda wydawała głośniejszy dźwięk. Szlak prowadził coraz bardziej w dół po kamiennych schodach.
Będąc u celu w pierwszej kolejności dostrzegła starszego mężczyznę. Zachęcał do zrobienia sobie zdjęcia z jego psem bernardynem. Za nim schronisko „Kochanówka", przy którym stały stragany z pamiątkami. Gabrysia postanowiła, że później tam zajrzy. Zrobiła parę kroków do przodu i stanęła przed dużym skupiskiem ludzi robiących zdjęcie wodospadowi.
Chciała również zrobić ale nie chciała się pchać między tymi wszystkimi ludźmi. Rozejrzała się i upatrzyła sobie świetne miejsce. Dość duży głaz wystawał z wody kilka metrów przed wodospadem. Po chwili już tam stała. Przed nią żadnych innych kamieni, ani przepychających się ludzi. Wybrała idealne miejsce na zdjęcie.
Woda spadała w dół kaskadą o wysokości ponad 13 metrów. Wspaniały widok a także szum wody wywołał uśmiech na twarzy blondynki. Uwielbiała takie dźwięki i rześkie, chłodne powietrze unoszące się nad wodospadem.
Z czarnego pokrowca, który nosiła na pasku na szyi, wyciągnęła swoją lustrzankę z Nikona. Załączyła ją i przystąpiła do uwiecznienia tego widoku na zdjęciu. Zrobiła około trzech zdjęć. Wyświetliła je na ekranie i obejrzała uważnie. Efekt, który uzyskała był całkiem niezły. Schowała aparat i jeszcze raz spojrzała na wodospad.
Oglądała go dokładnie, aby później móc lepiej wyobrazić sobie klimat tego miejsca. Nie minęły trzy minuty a już zdecydowała się na dalszą podróż. Rozejrzała się wokół patrząc pod nogi by bezpiecznie powrócić na stabilniejsze podłoże. Koło niej również przemieszczali się ludzie więc nie było to łatwe. Nie wystarczył im widok z wystającej płyty ogrodzonej barierkami. Woleli zdjęcia bezpośrednio na tle kaskady wodnej. Chcieli się pozbyć niechcianych osób na zdjęciu.
Gabrysia była już jedną nogą na innym głazie. Była pewna, że uda jej się bez problemu stanąć na nim również drugą nogą. Jednak tak się nie stało.
przepiękny opis krajobrazu, który przenosi czytającego w górskie otoczenie
OdpowiedzUsuń